Początek dwudziestego wieku to czas prawdziwej rewolucji w budownictwie. Wtedy to zaczynają powstawać pierwsze wieżowce, czyli wielopiętrowe budynki, które stanowią miejsce do pracy lub zamieszkania. Nie ma żadnych oficjalnych zasad, które jasno określają, jaki budynek można uznać za wieżowiec. Na przykład w Stanach Zjednoczonych taki budynek musi mieć przekraczać przynajmniej sto pięćdziesiąt metrów. W Europie już na natomiast nie ma takich wymagań i za wieżowiec może być uznany budynek zdecydowanie niższy, byle tylko dominował nad otoczeniem. Za miejsce narodzin wysokich budynków o stalowej konstrukcji uważa się Chicago. To tam funkcjonowała grupa znakomitych i nowatorskich architektów, którzy przygotowywali plany takich budynków. Wysokie budynki można było stawiać wcześniej, ale były one po prostu niepraktyczne. Rzadko znalazło się amatorów, którzy lubili wspinać się na wysokie piętra. Dopiero konstrukcja windy sprawiła, że mieszkanie lub praca na wyższym piętrze przestały być problemem.
Jak powstały wieżowce
